Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. w Zuzeli jako drugie dziecko w wielodzietnej rodzinie. Miejscowość na pograniczu Mazowsza i Podlasia, w której przyszedł na świat i mieszkał przez kilka pierwszych lat swego życia, znajdowała się pod zaborem rosyjskim. Ojciec Stefana był organistą. Jego matka zmarła w 1910 r. Rodzice wyróżniali się wielką pobożnością. „Wiele razy znajdowałem mojego Ojca - którego Bóg obdarzył głęboką religijnością i darem modlitwy - właśnie przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. „Mój Ojciec z upodobaniem jeździł na Jasną Górę, a moja Matka - do Ostrej Bramy”. Po przeprowadzce do Andrzejowa, Stefan wraz z rodzeństwem uczęszczał do rosyjskojęzycznej szkoły. Ojciec, który ożenił się powtórnie, dbał jednak o naukę języka polskiego i podsuwał dzieciom lektury w ojczystym języku.
Droga do kapłaństwa i czasy studenckie Stefana Wyszyńskiego
Stefan Wyszyński w 1913 r. przystąpił do sakramentu bierzmowania. W parafii Andrzejowo dojrzała w chłopcu myśl o tym, żeby pójść do seminarium.W latach 1912-1914 chodził do Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Już wtedy przejawiał zachowania patriotyczne, udzielał się w harcerstwie, chociaż przynależność do niego była zabroniona przez okupantów. W związku z tym Stefanowi kilkukrotnie wymierzono karę chłosty. Po maturze wstąpił w 1920 r. do włocławskiego Seminarium Duchownego. Z powodu komplikacji zdrowotnych święcenia przyjął indywidualnie 3 sierpnia 1924 r. Choroba sprawiła, że dopiero jesienią mógł rozpocząć działalność jako wikariusz katedry Włocławskiej. Został też redaktorem dziennika „Słowo Kujawskie”. Niedługo potem na polecenie biskupa podjął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Temat jego pracy doktorskiej brzmiał: „Prawa rodziny, Kościoła i państwa do szkoły”. Po studiach odbył podróż do Austrii, Francji, Belgii, Holandii i Niemiec, gdzie zaznajomił się z problemami związków zawodowych i ruchami społecznymi. Po powrocie dalej pełnił funkcję wikariusza, ale także był profesorem nauk społecznych w Seminarium Duchownym, dyrektorem Dzieł Misyjnych, prowadził Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy, zajmował się pracą w Chrześcijańskich Związkach Zawodowych oraz podjął się roli redaktora naczelnego „Ateneum Kapłańskiego”. Jego wielkie zaangażowanie społeczne zostało dostrzeżone i Kardynał August Hlonda w 1937 r. mianował go członkiem rady społecznej przy Prymasie Polski.
II wojna światowa
W czasie wojny Stefan Wyszyński ledwie uniknął aresztowania przez gestapo w ostatniej chwili opuszczając z żalem Włocławek. Przez jakiś czas ukrywał się u swojej rodziny. Kilka razy cudem uniknął pojmania przez Niemców. W latach 1941-1942 przebywał w Żuławie, a następnie został kapelanem zakładu dla niewidomych w Laskach. Podczas Powstania Warszawskiego pomagał jako kapelan, a także niosąc pomoc rannym i lekarzom. Po wojnie powrócił do Włocławka. W 1946 został mianowany Biskupem lubelskim. „Podobało się Bogu, aby doprowadzić mnie po wielu latach służby kapłańskiej do pełni kapłaństwa. W roku 1946 otrzymałem powołanie na biskupa lubelskiego”. „Byłem tym mocno przestraszony, ponieważ czułem, że przerasta to moje siły, zwłaszcza w tak trudnych czasach, jakie przed Kościołem Bożym stanęły w okresie powojennym - opierałem się woli Stolicy Świętej. Musiałem jednak ustąpić, bo kardynał Prymas August Hlond, który mi zwiastował wolę Stolicy Świętej, powiedział: Papieżowi się nie odmawia. Szukałem więc pomocy. Przypomniałem sobie modlitwę mojej Matki i mojego Ojca przed obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej, w kościele parafialnym w Zuzeli. Postanowiłem iść w ich ślady. Dlatego po konsekrację biskupią pojechałem na Jasną Górę. Odtąd już całe życie moje związane jest z Jasną Górą”.
Działalność Prymasa Wyszyńskiego
12 listopada 1948 r. bp Stefan Wyszyński został mianowany Arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim. Otrzymał też tytuł Prymasa Polski. W 1950 r. zawarł porozumienie z władzami PRL. Pozwolono Kościołowi Katolickiemu prowadzić Katolicki Uniwersytet Lubelski i lekcje religii, ale ceną za to było potępienie oddziałów partyzanckich i uznanie granicy zachodniej. Prymas Wyszyński zainicjował list do komunistycznego rządu tzw. „Non possumus”, w którym wyrażał sprzeciw Episkopatu Polski wobec postępowania władz komunistycznych. W 1953 r. otrzymał kapelusz kardynalski, którego jednak nie mógł odebrać osobiście, bo uniemożliwiły mu to władze PRL. W 1953 r. we wrześniową noc Prymas został aresztowany. Przez kolejne lata przebywał w odosobnieniu w różnych miejscach m.in. w Komańczy. Tam napisał tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego. Więziony Prymas nie mógł odczytać ich publicznie, więc uczynił to bp Michał Klepacz na Jasnej Górze w obecności miliona pielgrzymów. Zwolniony Prymas przez 9 lat prowadził Wielką Nowennę, aby przygotować naród na uroczyste obchody Tysiąclecia Chrztu Polski. Nowennę zwieńczył „Akt Oddania narodu Matce Bożej za wolność Kościoła w Polsce i na świecie”. W kulminacji uroczystości na Jasnej Górze wzięło udział prawie 2 miliony Polaków, była to największa manifestacja religijna w bloku komunistycznym. Prymas był jednym z inicjatorów orędzia biskupów polskich i biskupów niemieckich, które spotkało się z dezaprobatą komunistycznych władz. Aktywnie uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II. Zwrócił się do papieża Pawła IV z memoriałem Episkopatu Polski o ogłoszeniu Maryi Matką Kościoła, co ziściło się 21 listopada 1964 r. W czasach napięć społeczno-politycznych starał się łagodzić konflikty między rządem a Solidarnością i przeprowadzić naród przez trudne czasy komunizmu.
Zmarł 28 maja 1981 w Warszawie, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, a jego ciało spoczęło w podziemiach katedry św. Jana w Warszawie. Pośmiertnie został odznaczony orderem Orła Białego. Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Róży Czackiej odbędzie się w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie 12 września 2021 r.
źródło zdjęcia - Wikipedia